ایران طبق تفاهم با فدراسیون فوتبال آسیا تعهد کرده است که بانوان در مسابقات رسمی حضور داشته باشند. این تعهد یک حکومت در عرصه جهانی و
ملی است. اما وقتی یک مقام محلی به هر دلیلی مانع انجام چنین تعهدی میشود، این ایجاد اختلال در اقتدار و حاکمیت ملی است.
مقامات رسمی کشور باید صریح و شفاف پاسخگوی دو موضوع باشند:
اول اینکه، نظام تصمیم‌گیری در اموری که در برگیرنده اقتدار و قانون در حاکمیت ملی است، کجا و چگونه صورت می‌گیرد؟
دوم اینکه، آیا هر استان، منطقه و شهری مجاز است به سلیقه خود عمل کند و دامنه این عمل به سلایق تا کجاست؟
محتمل است که این اعمال سلیقه‌ای هزینه‌هایی برای کشور داشته باشد که قطع به یقین کشور و نظام و مردم باید آن را بپردازند.
اگر یکبار و برای همیشه جلوی این اقدامات گرفته نشود، مملکت به سمت هرج‌ومرج کشیده میشود و هر استان و شهر و دیاری خود را مجاز به انجام چنین سلایقی خواهد کرد.
مملکت زمانی آسیب می‌بیند که اقتدار ملی‌اش دستاویز سلیقه‌های شخصی شود؛ آن‌وقت سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
دولت و تصمیم‌گیران در امنیت ملی باید هوشیار باشند. سست کردن بنای قانون و تعهدات ملی و بین‌المللی، نشستن بر روی شاخه و بن بریدن است.
تصور نکنید که با بی‌اعتنایی به این موضوعات و تلاش برای توجیه آن، به نتیجه دلخواه می‌رسید. این، کاملا اشتباه است و روزی می‌رسد که مجبور به اتخاذ تصمیمات سخت‌تری خواهید شد.
مملکت را باید با خرد و قانون اداره کرد، نه با سلیقه و خواست افراد؛ حتی اگر این سلایق و خواسته‌ها درست و شرعی باشد، تا زمانی که تبدیل به قانون نشود، نباید تصمیم و اجرای آن را به افراد سپرد.
به گزارش خبرداغ به نقل از خبرآنلاین، کسانی که تصمیم گرفتند بانوان در مسابقه تیم‌های ملی ایران و لبنان در استادیوم مشهد حضور نیابند، اقتدار و تمامیت ایران را بعنوان یک حکومت یکپارچه به سخره گرفته‌اند.
